Όλες οι κατηγορίες

Γιατί τίποτα δεν είναι μονάχα ένα πράγμα…

                                            Virginia Wolf

This a new series of critiques concentrated on Cypriot short films. The aim is to draw connections from the short films, their form and content, to the society and politics. Additionally the aim is to bring out Cypriot short films and hopefully aid the short film scene to develop and grow.

The aim of the series is not to judge the films in terms of ratings of better and worse, nor I am interested in the technical aspects of the films, but to encourage new perspectives to these works that can tell a lot about the society we live in and to ignite critical dialogue. It is all written from a perspective and experience of an international filmmaker in the Cypriot society and thus is far from objective.

The first film in the series is Scratch from Paris Erotokritou.

Το Κυπριακό σινεμά δυνατό στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έφυγε από την διοργάνωση με 5 βραβεία συνολικά και αποδεικνύει εξέλιξη όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα και την καλή επικοινωνία του πλέον και με το μη εγχώριο κοινό. Ακόμα, το φετινό φεστιβάλ μιλά για την δυνατή φωνή των φιλμικών παραγωγών ανάμεσα στους πολιτικούς, κοινωνικούς και ανθρωπιστικούς κανόνες.

Niche fact: Ο Alan Smithee ειναι ενας απο τους χειροτερους σκηνοθετες του Hollywood. Αυτο τουλαχιστον δειχνουν οι ταινιες που εχει υπογραψει. Ειναι ομως υπαρκτο προσωπο;

Η ταινία της Δευτέρας και το pick of the Week απο εμάς εδώ στο Nicheflicks, το “Pieta” (2012)

Σκηνοθεσία: Ki-Duk Kim Σενάριο: Ki- Duk Kim Ηθοποιοί: Min-Soo Jo, Joong JI Lee, Ki- Hong Woo

Σκηνοθεσία: Σάιμον Φαρμακάς Σενάριο: Σάιμον Φαρμακάς Ηθοποιοί: Κρις Γκρέκο, Κωνσταντίνος Αλκιβιάδης, Γιάννης Κόκκινος, Έλενα Δημητρίου, Αντρούλα Ηρακλέους, Αθως Αντωνίου, Κίκα Γεωργίου, Μάριος Ιωάννου Παραγωγή Κύπρος 2018

***1/2

Στον Peter Handke απονεμήθηκε φέτος το Nobel λογοτεχνίας ενώ βραβεύτηκε επίσης για το 2018, η Olga Tokarczuk στην ίδια κατηγορία.

Σκηνοθεσία Todd Phillips Σενάριο Todd Phillips, Scott Silver Ηθοποιοί: Joaquin Phoenix, Robert De Niro, Zazie Beetz Παραγωγή 2019

Σκηνοθεσία: James Gray Σενάριο: Ethan Gross, James Gray Ηθοποιοί: Brand Pitt, Donald Satherland, Liv Tayler, Tommy Lee Jones Παραγωγή: 2019

**

“…Όταν η ταινία άρχισε να προβάλλεται, έγινε αμέσως αντιληπτό ότι ο κινηματογράφος μπορούσε να γίνει το τέλειο μέσο για να εκφραστούν η Ρομαντική αγωνία, οι ονειρικές καταστάσεις και οι ομιχλώδεις φαντασιώσεις που τόσο εύκολα περνούν από την μια απόχρωση στην άλλη στα απέραντα βάθη αυτής της άχρονης χωρικής επιφάνειας της οθόνης.”

Λότε Αισνερ, για την προβολή του “Ο φοιτητής της Πράγας, 1913.

Δαιμονική Οθόνη, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός στον κινηματογράφο

Ο όρος nuvelle vague (Νέο κύμα), πρώτοχρησιμοποιήθηκε από την δημοσιογράφο Francoise Giroud, συντάκτη της κεντροαριστεράς εφημερίδας “L’ Express”, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 για να περιγράψει τις τάσεις των νέων της εποχής. Η υιοθέτηση της έννοιας ως κινηματογραφικό ρεύμα όμως έγινε από τους συντάκτες και θεωρητικούς του περιοδικού “Cahiers du cinema”, όταν θέλησαν να περιγράψουν το νέο επαναστατικό κύμα κινηματογραφικής αφήγησης που δέσποζε εκείνη την εποχή, όχι μόνο εντός των γαλλικών συνόρων αλλά και σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Βραζιλία, η Ισπανία και ο Καναδάς και προσπαθούσε να φτιάξει νέους κανόνες στην γραμματική της κινηματογραφικής γλώσσας.

Με την πρωτοβουλία της Ιταλικής πρεσβείας στην Κύπρο και την ανταπόκριση των θεατών σε Λάρνακα, Λευκωσία και Λεμεσό, διοργανώνεται και φέτος, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το φεστιβάλ Ιταλικού κινηματογράφου που ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα με προβολές στην Λάρνακα και ρίχνει αυλαία αυτή την Κυριακή στο θέατρο Ριάλτο στην Λεμεσό.

Μελετώντας το κινηματογραφικό έργο της δεκαετίας ‘30-‘40 καταλήγουμε στο συμπέρασμα οτι με κύριο πόλο την Αμερική διαμορφώθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο ένα είδος κινηματογραφικού γλωσσικού ιδιώματος. Ας το αποκαλέσουμε “θρίαμβο του Χόλυγουντ” ο οποίος είχε επιτελεστεί μετά την επιβολή της συντριπτικής του υπεροχής, με βάσει τα πέντε ή έξι είδη που καθιέρωσε…Αμερικάνικη κωμωδία, μιούζικαλ, αστυνομικό/γκανγκστερικό, ψυχολογικό δράμα, τρόμου και γουέστερν

Andre Bazin Τι είναι ο κινηματογράφος

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με δύο πολύ δυναμικές γυναίκες, την μητέρα μου και την μεγαλύτερη μου αδερφή και με έχουν επηρεάσει αρκετά στη ζωή μου. Προσπαθώ για χρόνια να καταλάβω και να μελετήσω τις γυναίκες που τόσο αγαπώ, όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπεται… Darren Aronofsky

Η επαφή μου με την Kammari, τον καινούριο χώρο κινηματογραφικής έκφρασης και όχι μόνο στην Λεμεσό, αποτέλεσε μεν μια δημοσιογραφική νόρμα για το nicheflicks, αλλά ήταν στ’ αλήθεια μια νόρμα που βγαίνει εκτός των Κυπριακών συνόρων και ξεκινά από μια παλαιότερη δημιουργική ιδέα, με ρίζες στο Φινλανδικό Ελσίνκι. Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, η kammari είναι ένα σταυροδρόμι κινηματογραφικής πορείας. Ένα υπόγειο γκαράζ που λειτουργεί σαν camera obscura, για όσους επιλέξουν να διαβούν την ιστορία της κινηματογραφικής θεωρίας και να βιώσουν από πρώτο χέρι την μαγεία και τον απεριόριστο χώρο και χρόνο μιας κινηματογραφικής αφήγησης. Ο Zakarias Larsson, που είναι ο εμπνευστής και δημιουργός αυτής της ιδέας, συστήνεται και εξηγεί περισσότερα για τον πιο αυθεντικό, κατά την γνώμη μου, χώρο έκφρασης εντός των συνόρων της Κύπρου.

Ο συμβολισμός πίσω από κάθε φυσικό αντικείμενο, καλλιτέχνημα ή φαινόμενο, βλέπει μια ιδέα, μια ψυχική και πνευματική ζωή. Ο υλικός κόσμος για το συμβολιστή είναι σύμβολο, εικόνα, ή μορφοποίηση του νοητού κόσμου των ιδεών. Κύρια χαρακτηριστικά του συμβολισμού είναι: o ρεμβασμός, η μουσικότητα, η φευγαλέα εντύπωση και η υπερβολή. Για να το επιτύχει αυτό, χρησιμοποιεί τη γλωσσική ελευθερία και τη νοηματική ασάφεια.

Ray & Liz (2018)

Σκηνοθεσία: Richard Billingham Σενάριο: Richard Billingham Ηθοποιοί: Richard Ashton, Jamie-Lee Beacher, MIchelle Bonnard, Sam Gittins Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο Είδος: Δράμα

Smuggling Hendrix Σκηνοθεσία: Μάριος Πιπερίδης Σενάριο: Μάριος Πιπερίδης Ηθοποιοί : Ανταμ Μπουσδούκος, Fatih Al, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ozgur Karadeniz, Τόνυ Δημητρίου

Κατά την δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα (1910-), ο κινηματογράφος ξεκίνησε να παίρνει μορφή σαν μια αισθητικά καλλιτεχνική έκφραση του δημιουργού, που στην ουσία, «χρησιμοποιώντας την κίνηση των πραγμάτων, το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ανθρώπινες χειρονομίες, μπορούσε να υπαγορεύει, να υποβάλλει, να επικαλείται και να κατασκευάζει ατμόσφαιρα, μπαίνοντας έτσι δικαιωματικά στον κόσμο του επικοινωνιακού διφορούμενου που είναι, σε κάθε περίπτωση ίδιον της αισθητικής».

— Arturo Sebastiano Luciani

“Ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο μια υπέρτατη έκφραση της εκμηχάνισης, αλλα παραδόξως προσφέρει ώς προιόν το πιο μαγικό απ’ όλα τα καταναλωτικά αγαθά, δηλαδή το όνειρο.”

— Marshall Mcluhan, Media, προεκτάσεις του ανθρώπου